OPSTATI "NORMALAN" (PA SE ČAK I RAZVITI) U VREMENIMA HAOSA: SRPSKI ANTIRATNI AKTIVIZAM KAO TERAPIJA
Apstrakt: Članak predstavlja početak osvetljavanja terapeutske funkcije srpskog antiratnog aktivizma u vreme oružanih sukoba tokom raspada Jugoslavije. Ovaj specifičan oblik javnog angažmana tokom 1990-ih u Srbiji u postojećim osvrtima na jugoslovenska/srpska pacifistička nastojanja nije dovoljno istražen. Srpski antiratni aktivisti percipirali su održavanje "normalnosti" kao veoma bitan cilj u okviru onoga što se inače posmatra kao isključivo politički aktivizam. Služeći se dubinskim polustrukturisanim intervjuima i dokumentarnim izvorima, u članku razmatram kako su kolektivni postupci, poput paljenja sveća, potpisivanja peticija, uličnih protesta i demonstracija, konceptualizovani kao prostori lične slobode, bez nužne artikulacije specifično političkih ciljeva. Induktivna tematska analiza prikupljenog materijala otkrila je da u sveobuhvatnu kategoriju terapije spadaju sledeće teme: ostati "normalan", povratiti individualnu delatnu sposobnost/ojačati se, lični razvoj i sazrevanje i otpor "psihologizaciji". Ove teme dalje se razmatraju u svetlu složenih interakcija ličnog i političkog, putem kojih oni društveni pokreti, grupe i organizacije, koji su po pravilu posmatrani kao izvori nereda i promene, postaju ostrvca pristojnosti i kreativnosti u političkom okruženju obeleženom destrukcijom i nasiljem.
Ključne reči: antiratni aktivizam, Srbija, terapija