ANTROPOLOŠKE PERSPEKTIVE O/U KULTURI REVIZIJE
Apstrakt: U radu je predstavljena i analizirana relativno mlada, interdisciplinarno sve više relevantna i zastupljena, a za antropologiju posebno interesantna, istraživačka tradicija "kulture revizije". Sintagma kultura revizije (revizorska kultura) u antropologiji (i drugim humanističkim disciplinama i društvenim naukama) koristi se kao opšti termin koji se odnosi na opis stanja ili uslova u kojima savremeni naučnici sprovode svoja istraživanja, predaju i pišu naučne radove – na atmosferu administrativnog pritiska, provere i kontrole, u kojoj su putem specifičnih tehnika konstruisanim po analogiji sa računovodstvenom revizijom, prinuđeni da budu "produktivni", "kvalitetni" i da se "prilagode korisnicima". Budući da je temat u čijim je okvirima ovaj tekst nastao posvećen ukazivanju na probleme koje kultura revizije postavlja u kontekst rada etnologa i antropologa, ali i drugih društveno-humanističkih naučnika u Srbiji, u radu ću ukazati na kontekst širenja kulture revizije u domenu visokog obrazovanja i naučno-istraživačkog rada (u kojem nastaje najveći procenat etnoloških i antropoloških radova). Dosadašnja antropološka kritika u datoj oblasti u najvećoj meri se odnosi na problematizaciju relevantnosti procene/provere/ocene naučnog rada posredstvom različitih revizorskih tehnika metričkog/numerističkog karaktera, a najčešće scijentometrijskim, kao i nekim od posledica koje redukcija smisla bavljenja naukom na sportsko prikupljanje poena može imati i već ima na antropološku produkciju i njen kvalitet.
Ključne reči: Antropologija i revizija; kultura revizije; antropologija javnih politika; sistem visokog obrazovanja